પત્રકારત્વનો ઉદ્યોગ

Vidyapith Monkey

Above passes flyover below garbage lies over!

The flyover at Income-Tax office was a much awaited and coveted project of AMC. It took a great amount of time and money to build up this mammoth establishment. AMC is believed to have spent rupees 60 crore for this project. Many others too have paid price for it; for example, Gujarat Vidyapith and other passing by shops lost their approximately five foot place as giveway to AMC. The passers by and daily commuters had to go through torment of traffic and noise. All this was still acceptable, for at least there was a hope that the flyover would sort the traffic problem out for good. Unfortunately this hope remained unfulfilled even after almost 5 months of its usage. Now the flyover, instead  harbors dirt and garbage under which also inhabit the uniquely unidentified yet universally identified loafers. The flyover certainly not reduces traffic congestion; most of the public transport vehicles like city buses, GSRTC buses, autos prefer the original road because the local stands  are still there. This often leads to ear piercing screeches of horns. All the transportation has created a havoc for the local people of the area.

હેલ્મેટ

જરાક જ રઈ જ્યો ને સિગનલ લાલ થઇ જ્યું. મણ એક નો નેહાકો નાંખી બાઇક બંદ કર્યું. ત્યાં તો  હળવેક થી બાજુમાં મસ્ત સ્કુટી બ્યુટી લઈને આવી. મેં માથું ફેરવ્યાં વગર જ હેલમેટમાંથી રાંટી નજર નાખી. બ્યુટી તો ખરેખર નશીલી હતી જ; પણ એના ખુલ્લાં બાલ તો જાણે કોબ્રાની કાળી ડીબાંગ ફોણ. મેં તરત જ સિગનલ સામે જોયું. હાશ! હજી તો ૩૦ સેકંડ ની વાર છે.
      આ વખતે તો નજર નાખું એ પેલા તો એના મોઢા થી ય  મેઠો અવાજ કાને પડ્યો. 'હેલ્મેટ ક્યાંથી લાવ્યા? બહું સરસ છે.' એનાં મેઠા બોલ એમ થોડા કંઈ ટેકાના ભાવે જાય? '
કંઈ નઈ, લે હેલ્મેટ લેતી જા, અને હું પોતે જ ત્યાં રોડની બાજુમાં હેલ્મેટ વેચું છું.' એ કાંઈ બોલે એ પેલા તો એનાં મોં પર સ્માઇલ ને સામે ગ્રીન સિગનલ થઈ ગયું.

રોટલો

  ફાવે ના સિગી, પીઝા ની ઝમાટો કે હોટલો

  આપણે તો બાપાનો ઓટલો ને માનો રોટલો.

  કચક કચક થાય બિસલરી એક્વાની બોટલો 

  આ ભોંય જેવું જ મેઠું લાગે પાણી જ્યાં તે છે માટલો.

  મળતું બધું તોલી તોલી આ શેરમાં

  ભલું મારું ગામ ભરપેટ મળે રોટલો.
  સેતર ના સેઢે લેહરતી લીલીછમ બાજરી,
  સેર માં ખોબે ખોબે મલે ધોમા‌ળો;
  આ ધોમળા માં ચોમાઈ ને ખાવા કરતાં
  મેઠો લાગે ચૂલે બનેલો રોટલો.

They don't mean it!

Kalupur vegetable market is one of the famous hubs to buy lush green vegetables specifically in wholesale. The hub has both covered and uncovered stalls. From the early morning the sellers start arranging their stalls. The place of the stalls are fixed. Even the canvas sale are adjusted dominantly. The place by its nature is extremely crowded as soon as the night lifts its least dark curtain from the Ahmedabad city; peddlers, auto-rickshaws, walkers storm into the market.  Most of the people seem haggling. The buyers want to buy most economic and fresh vegetables; the sellers want to sell it in bulk with desirable rates. And thus starts the fascinating mode of communication. Fascinating in a sense that all want to do business without bearing slightest loss on their side. 
          Like any other open market this one too runs on the rush dealings. Language plays a vital role in doing business here. "Hey Mai, its 30 rupees per kilo take it and leave. I have other customers to deal with too." Although one would find not many waiting upon this seller. The customers too don't lag behind. They often shout loud enough and "hey put that down, not in the scale. I am leaving" And starts walking away. Sometime abuses are exchanged. At one point one would at once be hopeful to see a brawl which never ensues. In spite of such harsh terminology the deals do get complete. Which is why one would be prompted to say "They don't mean it."

Sunday Riverfront Market

Yes, you would wonder at the name of Sunday Riverfront Market; it is new name of રવિવાર ગુજરી held over the stretching bank of Sabarmati river at the end of Ellisbridge. It looks almost like a sprawl spread with colorful things. It is famous for economic sale. Everyday household things, cosmetics, stationary, apparel, gymnastic equipment, books, audio-video musical instruments, livestock such as goats, sheep, pets like rabbits, birds, you just name, it is sold here. The prices are comparatively cheaper than the mainstream markets of other areas of Ahmedabad.
          You would say that what is new in this information because you already know it. Of course the things I mentioned above might be long familiar with the people of Ahmedabad and nearby areas of the so called mega city. Then we also know the fact that Ahmedabad city is divided geographically in two divisions divided by the Sabarmati river. These divisions can be called new city and old city; the privileged class and non privileged class. The Riverfront Market falls into the old city. The things sold here are tell the stories of other Ahmedabad. The buyers and sellers in this market are the lower middle class, some are even below that. These are laborers, vendors, waste paper collectors, auto rickshaw drivers, house wives, and the free lance visitors. 
          These working class people cannot afford to buy things from the towering malls of the city. The security guards at the mall might not allow these easily identified people enter the malls. Moreover these people too are not used to A.Cs. They do not understand the price tags. They still prefer haggling over the prices of the products. They still prefer to buy less and roam more because of their non digital purses. They do not have cravings to buy the standard items.Their amenity depends on chance. For instance, eye catching old coffee mugs entice one to buy, though the quality depends on one's luck.
          But is not online buy so easy now days. You even need not go to any shop. Just sit home, place an order and the product is at your door! Well these people do not understand the online culture. They are not part of smart Indians; as we couched in the beds think ourselves to be. Many of them live under the open bridge. They still trust those who look like them. Therefore this offline business is not for e-citizens. It is face to face business in which blunt communication occurs. It is the spontaneous sale where yours words matter. It is home to the thousand of outdated books mainly haunted by that educated class which is not satisfied with the Wikipedia world and unable to buy the latest editions. 
          The Riverfront as we know is a new development for the city river. It is commendably co-adventure of AMC and the government. From the above of the Ellisbridge one would find both opposite banks physically same. But the visits and their motifs on these opposite river banks still differ. Along the Ashram Road the river bank a picnic place. The opposite riverbank, along which the Riverfront market is held, is for livelihood. The sellers must hope to perform well so that they can also someday visit the picnic bank of the river. The river unbiased fulfill the needs of both sides.

બેવફા સમય

એક વાગે એકલો હતો
બે વાગે હું બગલો થયો.
ત્રણ વાગે ત્રણ શબ્દો કીધાં
ને ચાર વાગે તું ચોરે મળી.
પાંચ વાગે પ્રેમમાં પાયમાલ થયો
છ વાગે છેતરાઇ પણ ગયો.
સાત વાગે થોડું સમજાયું કે
આઠે હું અટવાઈ ગયો.
નવ વાગે તેં ના પાડી
ને દસ વાગે હું દારૂડિયો થયો.
અગિયારે મે આરોપ મેલ્યો
કે હવે બારેથી તું બેવફા થયી.

નવકારનો ઉપકાર

ભાદરવાનુ મોસમ એટલે રોગચાંળાની ભરમાર. હવાની અદંર માં અશક્તિ સર્વ વ્યાપક બની જાય છે. આમ તો પ્રાણીઓમાં વ્રત કરવાનો કોઈ રિવાજ નથી છતાં ઘણીવાર તેઓને પણ માં અશક્તિનો પ્રસાદ આકસ્મિક રીતે મળી જાય છે અને તરત જ આ અબોલ પશુઓનુ વર્તન બદલી જાય છે. જોકે આ પરખવાની માનવીય લાગણી આપણામાં હોવી ઘટે. 

          ગુજરાત  વિદ્યાપીઠ અમદાવાદ અનુસ્નાતક છાત્રાલયમાંં પણ કંઈક આવું જ સપ્ટેમ્બર ૧૩, ૨૦૧૯ની રાત્રે બન્યુ. ભોજન માટે સીડીથી નીચે ઉતરતાં દરવાજાની બાજુના ખાનામા લપાઈને સુતેલા શ્વાન પર પી.એચ.ડી ના વિદ્યાર્થી મેરુભાઈની નજર પડી. તેઓ ચુપચાપ રીતે નીકળી ગયા અને પરત ફરતી વખતે તેમણે પોતાના ભાગનુ દૂધ તે સૂતેલા શ્વાન ની આગળ ધર્યુ પણ એક બીમાર માણસની જેમ જ શ્વાને આ દૂઘ પીઘુ નહી. શનિવારે બપોરે પણ આ શ્વાન ત્યાં જ હતો. જેથી મેં ઇન્ટરનેટનો ઉપયોગ કરી પશુચિકિત્સા માટે કાર્યરત સંસ્થા શ્રી નવકાર એનિમલ સારવાર કેન્દ્રમાં ફોન કરી મદદ માંગી. 
          શ્રી નવકાર એનિમલ સારવાર કેન્દ્રની ત્રણ સભ્યોની ટીમ મારુતિ એમ્બ્યુલન્સ સાથે બપોરે ૧ વાગ્યે ગુજરાત વિદ્યાપઠની અનુસ્નાતક છાત્રાલયમાં આવી પહોંચી. તેમને ખુબજ સહકાર સાથે મારી સાથે વાતચીત કરી અને શ્વાનની સારવાર યોગ્ય રીતે કરી. ત્રણ ઇંજેક્શન શ્વાન ને આપ્યા અને દવા પણ આપી. નવાઈની વાત એ છે કે આ તમામ કાર્ય તદ્દન ફ્રી હતું. શ્રી નવકાર એનિમલ સારવાર કેન્દ્ર નો હું ગુજરાત વિદ્યાપીઠ તરફથી ખરા દિલથી આભાર માનું છું. ગાંધીજી એ પણ કહ્યું છે કે જો તમારી આજુબાજુમાં કોઈ પ્રાણી બીમાર થાય તો તેની સારવાર કરવાની જવાબદારી આપણી છે. આમ જીવસેવા એજ પ્રભુસેવા ની ભાવના આ ઉમદા કાર્યથી ચરિતાર્થ થયી.

રાંભોટીયુ

આ રાંભોટીયાને જોતા કોઈ સંત મહાત્માને પણ જેલસી થાય. એવુ લાગે કે કળીયુગમાં નિંદ્રાસનનુ વરદાન તેણે માણસો પાસેથી છીનવી લીધુ છે.

વળી ઉંઘની આ ઉંઘી સવારીને લાયસન્સ કે પી.યુ.સી ની પીંજણ નથી. આ રાંભોટીયાનુ નિંદ્રાનગર ગુજરાત વિદ્યાપીઠનો મેઈન ગેટ છે. તમે ગેટ પર આવો તો આ રાંભોટિયું તમારી સામેય નઈ જોવે. એ ચાપલૂસી અને ક્રોધ જેવા દુર્ગુણોથી મુક્ત થઇ ગયું છે. વળી એને નીચે બેસવાની ટેવ જ નથી. એ તો ઓટલા ઉપર કે કોક ના બાઇક પર નિરાતે બેસે અને બાઈકના માલિકો પણ પોતાની જાતને આ ઇન્દ્રજીત યોગીની સવારીથી ધન્ય માને છે. 

ક્યારેક પ્રશ્ન થાય કે શું વિદ્યાપીઠ ખાતે મહામંથન કરવાની જવાબદારી આ રાંભોટીયાની હશે?

Gujarati Journalism Lost Track

Mahatma Gandhi Labor Institute orchestrated a lecture by Ishudan Gadhvi, VTV Channel head on September 13, 2019 between 11 to 1 pm chaired by Dr Punita Harne. The subject of the lecture was "Building bridge between government and labor through Media."

         In his unique style of 'dayra' Mr Ishudan Gadhvi talked at length about morality, truth, unbiased stand of journalist, personal hectic experiences in journalism, Gandhi, the essence of Hindu epics: The Ramayana and The Mahabharata etc. He even drew attention to the increasing old age homes in our societies. He warned students against the corrupt means of  income by their parents. But throughout his speech what missing was the subject of the lecture itself ' the media as an instrument to help labor get fair wages, good hygienic condition, insurance policy.' His overemphasis on the ethics of journalist overshadowed the issue of labor completely. Although he mentioned his personal contribution in getting some farmers government insurance aids but missed the question of village laborers which is an indispensable reality in the feudal structure of Indian village economy. 

          Gadhvi reiterated the role of media which according to him should be based on truth but this failed to focus on the Crux of the discussion-labor. He rather generalized the everything with ethics of media, society and religion. His unnecessary beliefs on theism and atheism failed to help understand the ground reality and problems of labor. He could have talked on the current government labor policies, the actual effect of these policies in the removal of unemployment, the lack of proper education in labor class. Moreover the present economic slowdown was completely missing from the speech. On two occasions he praised the government policies. First the controversial issue of the abrogation of the article 370, Gadhvi appreciated the step but did not utter a single word on shutdown of the press in Kashmir. Second he welcomed the appeal of Prime Minister to control the population but again the basic requirement of education to do so was missing by Gadhvi. 

            The next speech of Dr Punita Harne had comparatively more content. Harne interestingly brought out the question of gender inequality in labor wages. Herne also hinted at the corrupt mechanism in delivering the wages in the MGNREGA labor scheme of the government. Her speech contained rather good amount of facts but she could not build on any particular labor problem of the day. She simply preferred to touch upon the issues in light manner. Harne also did not address the weaker aspects of Gadhvi's lecture. For instance, Gadhvi talked his role as a mediator in the tug of war between Swaminarayan sect and Mr Morari Bapu, a famous kathakar which was completely irrelevant to the subject of the lecture. Dr Harne did say nothing on this subject and instead indirectly showed her dislike about the hegemony of lower caste people on the profession of sweeping by narrating an incident in which an upper caste man was beaten by the lower caste people because he had asked for work in the sweeping profession.

          In short, the lectures produced nothing useful for the great number of young students of journalism whose expectation might be to get something concrete on the much concerned issue of labor, youth, educated unemployment, the conditions of real laborers in farming, the questions of labor wages as per law etc. The students were not given chance to ask their queries which at least could have fulfilled the objective of the whole program. All this led us to see the decaying state of Gujarati journalism  in which content is decreasing more rapidly than the prices of agricultural produces, and a 'dayro' culture of complacency and self glorifying nature appear before us.